20 Μάι Λεϊσμανίωση

Η λεϊσμανίωση του σκύλου είναι η νόσος που οφείλεται στο πρωτόζωο Leishmania infantum.

Η Leishmania μεταδίδεται από τις σκνίπες του γένους phlebotomus. Τα είδη phlebotomus που μεταδίδουν τη νόσο στη χώρα μας απομυζούν αίμα από τον σκύλο και από άλλα ζώα και σπανιότερα από τον άνθρωπο.
Οι σκνίπες είναι πολύ μικρά έντομα (περίπου το 1/3 του μεγέθους του κουνουπιού), κινούνται σε ακτίνα ως και 2 χιλιομέτρων και μπορούν να μεταδώσουν τη Leishmania 8-10 ημέρες αφού μολυνθούν οι ίδιες με το παράσιτο.
Στην Ελλάδα, παρατηρούνται κατά μέσο όρο 25 κρούσματα σπλαχνικής λεϊσμανίωσης στον άνθρωπο ετησίως.
Η συχνότητα εμφάνισης λεϊσμανίωσης του σκύλου είναι μεγάλη στις παραμεσόγειες χώρες, αλλά φαίνεται ότι αρχίζει να διασπείρεται και βορειότερα λόγω του ταξιδιού και της μετανάστευσης ζώων στη βόρεια Ευρώπη.

Ένας σκύλος ενδέχεται να εμφανίσει τη νόσο από 2 μήνες έως 2 χρόνια μετά τη μόλυνσή του.
Ωστόσο, αν ένας σκύλος μολυνθεί από τη Leishmania δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα εμφανίσει κλινική νόσο. Υπάρχει περίπτωση να αυτοπεριορίσει τη νόσο ή να την εκδηλώσει υποκλινικά. ‘Όμως, ακόμα σε αυτή την περίπτωση, ίσως στο μέλλον να παρουσιάσει τη νόσο.

Συνεπώς, το αν ένα σκυλάκι θα νοσήσει από λεϊσμανίωση αφού εκτεθεί στο παράσιτο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως:
-Η συνύπαρξη κάποιας άλλης αρρώστιας
-Ο τρόπος με τον οποίο θα αντιδράσει η άμυνα του οργανισμού του για να καταπολεμήσει το παράσιτο
-Η ράτσα του, (φαίνεται ότι τα ζώα των φυλών Boxer, Cocker Spaniel, Rottweiler και German Shepherd είναι πιο ευαίσθητα)
-Η ηλικία του (παρατηρείται μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης λεϊσμανίωσης σε ζωάκια κάτω των τριών και άνω των οκτώ ετών)

Τα συμπτώματα που πιθανόν να εκδηλώσει ένα ζωάκι με λεϊσμανίωση είναι πολλά. Ενδεικτικά, συχνά παρατηρούνται: Απώλεια σωματικού βάρους, κατάπτωση, αναιμία, λεμφαδενοπάθεια, δερματικές αλλοιώσεις, οφθαλμικά προβλήματα, πολυουρία- πολυδιψία κ.α.
Για τη διάγνωση της λεϊσμανίωσης χρησιμοποιούνται πολλές, διαφορετικές μέθοδοι. Στην πράξη, η πιο διαδεδομένη είναι η εξέταση του ορού του αίματος για αντισώματα, που γίνεται είτε σε εργαστήριο (που μας δίνει και τον τίτλο των αντισωμάτων) είτε με ειδικό τεστ στο κτηνιατρείο.

Ανάλογα με τα κλινικά και τα εργαστηριακά ευρήματα από την εξέταση ενός ζώου με λεϊσμανίωση,

καθορίζεται η θεραπεία, αλλά και η πρόγνωση της ασθένειας.

Τι κάνουμε για να προλάβουμε τη λεϊσμανίωση:
– Χρησιμοποιούμε κολάρο και spot-on (αμπούλες) που περιέχουν τα εντομοαπωθητικά περμεθρίνη, πυρεθροειδή ή δελταμεθρίνη. Το κολάρο ανανεώνεται κάθε 5-6 μήνες και το spot-on κάθε 3 εβδομάδες.
– Κρατάμε -αν αυτό είναι εφικτό- το ζωάκι μας σε εσωτερικό χώρο το βράδυ.
– Χρησιμοποιούμε εντομοαπωθητικά στον χώρο μας και στο ζωάκι μας (όπως για παράδειγμα εντομοαπωθητικές ταμπλέτες και σιτρονέλλα αντίστοιχα).
-Τοποθετούμε σήτες στις πόρτες και στα παράθυρα.

– Καθαρίζουμε την αυλή μας από πέτρες, σωρούς ξύλων ή σκουπιδιών, γιατί είναι σημεία που ευνοούν τον πολλαπλασιασμό της σκνίπας (Οι σκνίπες δεν χρειάζονται υδατοσυλλογές για τον πολλαπλασιασμό τους όπως τα κουνούπια)
– Ο εμβολιασμός ή και η χορήγηση της ουσίας που ονομάζεται δομπεριδόνη έχουν ως στόχο να τροποποιήσουν την ανταπόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος του σκύλου προς την επιθυμητή αντίδραση, αυτή δηλαδή που θα ελέγξει το παράσιτο.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι τα προληπτικά μέτρα για την αποφυγή του τσιμπήματος από σκνίπες επιβάλλεται να εφαρμόζονται και σε ζώα που πάσχουν από λεϊσμανίωση, ώστε αφενός να τα προστατεύσουμε από
επαναμόλυνση, και αφετέρου να περιορίσουμε τη διασπορά του παρασίτου σε υγιή σκυλάκια